Ξεκίνησε από το Αγρίνιο, πήγε στην Αθήνα για να σπουδάσει και τα βήματα της ζωής της την οδήγησαν χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά, στην πόλη Άζρακ της Ιορδανίας, όπου οι Βεδουίνες της περιοχής "πίνουν νερό στο όνομά της".
Πρόκειται για την Ελένη Καμένου, η οποία ζει με τον Ιορδανό σύζυγό της στην απομονωμένη αυτή περιοχή, όπου ως μοναδική μαία, έχει βοηθήσει να έρθουν στον κόσμο πάνω από 3.000 παιδιά.
Με μόνη "πυξίδα" την καρδιά και τη μεγάλη αγάπη για τον σύζυγό της, η Ελένη Καμένου βρέθηκε στην όαση Άζρακ- σημαντικό καταυλισμό στο παρελθόν που έχει μετατραπεί σε μια απομονωμένη και σήμερα σχεδόν ερημοποιημένη περιοχή της Ιορδανίας και προσπάθησε, παρά τις όποιες δυσκολίες και τις αντιξοότητες, να στήσει κατ' αρχήν το σπιτικό της και στη συνέχεια να προσφέρει ό,τι κι όπως μπορούσε στον ντόπιο πληθυσμό.
"Ακολούθησα τον άνδρα μου, μαζί με τα δυο πρώτα παιδιά μας. Ήταν στρατιωτικός γιατρός και τον τοποθέτησαν σε μια αεροπορική βάση, εκεί που μένουμε ακόμη και σήμερα. Ο μισθός όμως ήταν.... μικρός και οι ανάγκες της ζωής μεγάλες. Έτσι ο άνδρας μου έφυγε από το στρατό κι αποφασίσαμε να στήσουμε ένα ιατρείο, το 1990", αφηγείται η κα Καμένου στο ΑΠΕ-ΜΠΕ.
Οι Βεδουίνοι είδαν το ιατρείο ως "θεία σωτηρία", αφού έπρεπε να ταξιδεύουν δεκάδες χιλιόμετρα προκειμένου να έχουν πρόσβαση σε ιατρικές υπηρεσίες, και την ίδια ως "μάννα εξ ουρανού", αφού τα ήθη και τα έθιμα της περιοχής καθιστούν δύσκολη και ορισμένες φορές ακόμη και… απαγορευτική την εξέταση μιας Βεδουίνας από άνδρα γιατρό.
"Στην αρχή απλά βοηθούσα. Τους κράταγα το χέρι, τους μιλούσα για να αισθάνονται πιο άνετα την ώρα της εξέτασης και σιγά - σιγά χτίσαμε μια σχέση αλληλοσεβασμού κι εμπιστοσύνης που καθιστούσαν την παρουσία μου απαραίτητη σε κάθε επίσκεψη μιας γυναίκας στο ιατρείο μας"
σημειώνει η κα Καμένου, η οποία έχοντας γνωρίσει το σύζυγό της στο δεύτερο έτος της Ιατρικής Σχολής και βοηθώντας τον στο να κατανοήσει την ορολογία στην Eλληνική, είχε αποκτήσει κάποιες γνώσεις επί του αντικειμένου.
Είχαν περάσει μόλις τέσσερις-πέντε μήνες από τότε που άνοιξε το ιατρείο και η αγάπη των ντόπιων γυναικών του Άζρακ για την Ελένη Καμένου, την "ουμ Άχμεντ" (μητέρα του Άχμεντ), όπως την αποκαλούν εκεί, μεγάλωνε μέρα με τη μέρα.
"Ήρθε κάποτε μια Βεδουίνα και μου είπε: Άσε έξω τον γιατρό. Θέλω να με εξετάσεις εσύ. Αυτό ήταν το πρώτο σημάδι. Έπειτα από λίγο καιρό ήρθε και η πρώτη γέννα. Ήταν μια μέρα που ο σύζυγός μου έλειπε για δουλειά στο Αμμάν και ήρθε μια Βεδουίνα να γεννήσει. Εγώ είχα κάνει πολλές γέννες μαζί με τον άνδρα μου, αλλά ποτέ μόνη μου. Η Βεδουίνα όμως επέμενε να την ξεγεννήσω κι έτσι έγινε η αρχή" μας εξιστορεί η κα Καμένου.
Παρά τη μεγάλη της βούληση για προσφορά και την εμπειρία που απέκτησε πλάι στον άνδρα της, δεν είχε κάποιο πτυχίο ιατρικής ή μαιευτικής που θα νομιμοποιούσε αυτή την ιδιότητά της κι έτσι, οι κάτοικοι του χωριού μάζεψαν υπογραφές και ζήτησαν από τις αρμόδιες αρχές να της χορηγηθεί ειδική άδεια, κάτι που έγινε, αφού έδωσε γραπτές και προφορικές εξετάσεις στο Υπουργείο Υγείας της Ιορδανίας, που της εξασφάλισαν το δίπλωμα της πρακτικής μαίας.
Από τότε, το να φέρει μια Βεδουίνα του Άζρακ μια ζωή στον κόσμο είναι αποκλειστικά δική της υπόθεση.
"Χθες το βράδυ - μας λέει- με πήρε ο άνδρας μου τηλέφωνο. Πήγε να γεννήσει μια Βεδουίνα και ήθελε να μου μιλήσει στο τηλέφωνο για να παίρνει δύναμη. Τέτοια είναι η σχέση που έχουμε αναπτύξει όλα αυτά τα χρόνια".
Για τους ντόπιους του Άζρακ, η Ελένη Καμένου δεν είναι απλά μια ξένη (σ.σ. είναι και η μοναδική χριστιανή που ζει εκεί) που ήρθε να εγκατασταθεί στην περιοχή τους, είναι η δική τους Ελένη. Όχι όμως και η … μοναδική μ' αυτό το όνομα στην περιοχή, αφού αρκετές οικογένειες χάρισαν τ' όνομά της στα κορίτσια τους, αναγνωρίζοντας την προσφορά της.
"Έχω ξεγεννήσει μια Βεδουίνα δώδεκα φορές. Τα παιδιά αυτά τα νιώθω και δικά μου",
λέει η κα Καμένου, η οποία αντλεί, όπως λέει, τη δύναμή της για να προχωρήσει από την Παναγία.
Στην Ελλάδα, στα 20 αυτά χρόνια που ζει στην Ιορδανία έχει επιστρέψει μόλις τρεις φορές, συμπεριλαμβανομένης της τωρινής.
"Πάντα σκέφτομαι την επιστροφή στην πατρίδα, αλλά αυτό δεν γίνεται. Όχι μόνο για οικογενειακούς λόγους, επειδή τα παιδιά πηγαίνουν ακόμη σχολείο κι έχουν συνηθίσει σε άλλη γλώσσα κι άλλη νοοτροπία. Είμαι τόσο δεμένη με τους ανθρώπους εκεί που δεν μπορώ να τους παρατήσω πια. Είναι κομμάτι της ζωής μου", λέει.
Την τωρινή επίσκεψή της, που γίνεται με αφορμή μια βράβευσή της, τη βιώνει σαν όνειρο.
"Μπορεί να είμαι εδώ, είναι όμως σαν να μην έχω έρθει. Ακόμη και τώρα που μιλάμε, φοβάμαι μήπως όλα αυτά είναι ένα όνειρο και ξυπνήσω και δεν είμαι εδώ",
μας εξηγεί και μας δίνει νέο "ραντεβού", αυτή τη φορά στην Ιορδανία.
Την Ελένη Καμένου θα βραβεύσουν, απόψε, στη Θεσσαλονίκη, οι Φίλοι του Ιστορικού Αρχείου Προσφυγικού Ελληνισμού για την προσφορά της στο ντόπιο πληθυσμό του Άζρακ, που, όπως χαρακτηριστικά λέει ο πρόεδρος του σωματείο, Παναγιώτης Θεοδωρίδης, "αναδεικνύει το μεγαλείο της Eλληνικής ψυχής".
.jpg)
Αναρτήσεις
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου